Festa della donna

Èn "difèt" de la dòna d'ancó

Él difèt pù grant de la dòna d'ancó

l'è él seitàr a dir él "sé":

le vìf cól só òm e coi so fiói

e magari ànca con tuč quèi altri

sempre col pensàr a èle

e a volér che i altri i fàga

sol quèl che le vól èle;

perciò, dala domà ala sira, le sèita:

se..no té fè 'l bràvo...

se no té mé fè i còrni...

se no té mé cómpre...

se no té mé làsse nàr...

se no fóm le ferie al mar...

se no té rìve én témp a magnàr...

se no té mé pòrte a spàss...

se no té mè dè quél laór...

se no te mè fè questo o quest'altro...

se té vèdo amó con quèla lì...

se no té rìve a dormìr én témp...

se té seité a nar én discoteca...

se té sèite a nàr a l'osterìa...

se...

sempre i "se", de dì e de nòt;

e i òm e i putèi e le putèle

no i fà che stufarse

e i sèita a far quèl che i vól

e le famèie le va a putàne...

Coi "se" e coi "ma"

no se pól star ensèma;

entàl volérghe bén a quèi altri

bisògna tórli come che i è

'mpontandose 'nvezi sàl far sempre mèi

quèl che tuč i gà da far

per volérse én Bè'

che 'l gà sól bisògn

de dàrse la ma' l'un có' l'altro

e de vardàrse 'ntai òč

come se se vàrda... da morós.